Tugra neredeyse iki aydir tam gun krese gidiyor. ABD'de krese baslamis olmasinin burada krese baslarken bir avantaj olacagini dusundum basta. Krese baslamadan once Tugra'da bir heves de vardi nitekim. Sonucta okulun oyun, oyuncak, arkadas demek oldugunu ogrenmisti. ABD'de son donemlerde kresten almaya gittigimde eve donmek istemiyor ve hatta huysuzluk yapiyordu.
Gel gor ki o kadar da kolay olmadi Tugra'nin krese alisma sureci. Daha dogrusu yeni duzene alisma sureci desem daha dogru olur. Cunku ABD'deyken sadece iki yarim gun gidiyordu krese, tadi damaginda kalarak da eve donuyordu. Burada ise bes tam gun gitmeye basladi. Bildigin mesai. Ustelik bizimkinden de uzun suren bir mesai. Bununla birlikte, iki sene annesiyle dipdibe burun buruna yasadigi balayi donemi de sona erdi. Bence onu en cok zorlayan o oldu. Ustelik krese yeni basladigi donemde okuldan onu almaya gidemem ve hatta eve gec donmem de tuzu biberi oldu.
Sabahlari bizden zor ayriliyordu. Gerci ben "gaddar anne" oldugum ve aglamalarina kulak asamayarak "hadi aksama gorusuruz" diyerek arkami donup gittigim icin, ben gider gitmez susuyormus. Amma hincini aksam bir guzel aliyordu kendisi benden. Aksamlari bir saat suren bir huysuzluk saati oluyordu. Ne desen agliyor ne yapsan memnun olmuyordu. Meger bu krese giden cocuk sendromuymus. "sen misin beni birakip giden, al sana" diyerek aglayip anneyi uzmek istermis cocuklar.
Baslarda anlayis gostermek adina ne dese yapar bir hal almistik. Baktik olmuyor, pasazade cikiyor tepemize ve ustelik huysuzlugunu da gidermiyor, aglamalarina kulak asmamaya, dik durmaya basladik. Bu noktada onemli husus kari kocanin ayni tutumu sergilemesi. Biri yumusarsa minik adam durumu derhal kavrayarak mizikliga devam ediyor. Birkac dik durusla sorunu cozduk diyebilirim.
Bunlari neden yaziyorum. Gecmez dedigimiz, kari koca birbirimize dusmemize sebebiyet veren, cocugu cok mu zorluyoruz krese gondererek diye sorgulatan, icimizi parca parca eden o donem gecti. Artik aksamlari huzurluyuz.
