Cocuk buyutmek ne kadar degisik birseymis meger. Her donem yeni bir seyle karsilasiyoruz. Bu aralar vurma huyu cikti Tugra'da. Gerek bana gerek babasina pata kute girisiveriyor bazen. Oyun zannediyor cogunlukla. Guluyor vururken bize. Bir de eli sert sagolsun, acitmiyor da degil hani.
"Vurma annecim, bak acidi" diyorum, gulerek pat bir kere daha vuruyor. Aglama numarasi yapiyorum, "aglama annecim, cici cici" diyor. Suratimdaki memnuniyetsiz ifadeyi gorunce, "anne mutlu olsana" diyor. "Bana vurmazsan mutlu olurum" diyorum. Bazen "Bak ben sana vursam hosuna gider mi?" diyorum. "Hayir gitmez" diyor. "Vurma o zaman" diyorum. Ama bizim minik butun konustuklarimizi unutuveriyor, ilk firsatta paaat diye vuruveriyor. Bazen o kadar komik bir sekilde suratima pat diye vuruyor ki, benim bile gulesim geliyor. Sagolsun Serdar kendini tutamiyor. Bence vurma huyundan vazgecme surecini bu istemsiz gulmeler uzatiyor.
Derken bende sabir tasti, ailemizin doktoru, pedagogu "Google" a sordum bu durumu, dedim "Napicaz, bu boyle gitmez?" Ozellikle babycenter.com'dan edindigim bilgilere gore, vurma huyu bu yaslarda sikca gorunurmus. Temel nedenleri arasinda,
-Cocugun dikkat cekmeye calismasi, ki kesinlikle dogru ne zaman mutfakta bulasik yikasam Tugra gelip bacaklarima vuruyor.
-Uykusuzluk, hastalik, diger deyisle cocugu rahatsiz eden faktorlerin varligi,
-Cocugun ben-merkezci olmasi ve empati yeteneginin henuz gelismemis olmasi,
-Vurmayi oyun zannetmesi.
Yapilmasi gereken ise goz hizasina inerek cocugun ellerini tutup, uzun aciklamalar yapmak yerine "vurmak yok" diyerek her seferinde ve ciddi sekilde uyarilmasi imis. Hemen duzelme beklememek gerekiyormus.
Farkettim ki Tugra oyun zannederek vurmalari haricinde genelde huysuzken ve yapilmasini istemedigi birseyi yaptigimda (ellerini yikamak, televizyonu kapatmak vs.) bana vuruyor. Vurmanin dogru bir davranis olmadigini ve beni mutsuz ettigini anlatmak icin ellerini tutup, "vurmak yok" diye uyardim. Birkac sefer de kucagimdayken bana vurdugunda, yere indirip ortami terk ettim. Sonra aglayarak yanima geldiginde "Anneye vurunca anne uzuluyor, vurmak yok" dedim. 1 haftadir Tugra'nin vurma huyunda da ciddi azalma oldugunu soyleyebilirim.
Bir kere daha anladim ki cocuk yetistirmek sabir isi. Panige kapilmadan, sabrederek dogru uyarilar duzenli sekilde yapildiginda olumlu sonuclar almak kacinilmaz. Bakalim bizi daha neler bekliyor?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder