Gunumun buyuk bir kismi anlamaya calisarak geciyor. Tugra gercekten benim oglum mu? Bu kadar guzel birsey benim oglum olabilir mi? Bazen kendi kendine yemek yerken daliveriyorum yuzune...Bazen gozunu kirpmadan televizyon izlerken...Bazen uyurken...Kazimaya calisiyorum beynime guzelligini. Sanki unutucakmisim gibi geliyor. Her anini kaydetmek istiyorum hafizama...Her gun daha da tatlilasiyormus gibi geliyor. Ama eski fotograflarina bakinca da "Allahim ne kadar tatliymis, s yeterince sevememisim, doya doya opememisim" diyorum ve en kotusu panige kapiliyorum. Elimden ucup gidecekmis gibi geliyor zaman.
Bir insan cocugunu boyle seviyormus demek. Ne kadar sikilsam da, birakip gitmek istemiyorum disariya. Gidersem daha yolda ozlemeye basliyorum. Hele ben eve gelince, daha kapiyi acar acmaz "geldiiii" diye sevinisi yok mu...Tarifi yok, hayatta daha buyuk mutluluk yok. Mamasini hazirlarken, bir anda bacaklarima sariliveriyor arkadan..Duvari kalemle cizip de ben kizinca, kizdigimi bile anlamiyor, sirinlik yapiyor. Ben duvari bezle silerken de arkadan bana sariliveriyor. Nasil kizayim ben bu sirin seye simdi. Varsin cizsin her yeri. Bazen kucagim da uyuturken, "op op" diyor kendini opturuyor. Isiriveriyorum yanagini, sonra bir gulme tutuyor beni. O da kikirdamaya basliyor, e uyku muyku kalmiyor tabi sonra. Bir kikirdasma, bir opusme basliyor...Bazen oyuncaklarindan sikiliyor, "sana yeni bir oyuncak getiricem" diyorum, daha oyuncak dolabina giderken heyecanli heyecanli gulmeye basliyor...Tarifi yok, anlatmasi imkansiz...Cok tatli bisey. Bu kadar tatli birsey gercekten benim oglum mu? Beni mi cok seviyor simdi? Iste surekli bunu anlamaya calisiyorum. Ben anlayana kadar torun sahibi olucam herhalde. O zaman da, ne zaman buyudu, ne zaman evlendi, ne zaman cocugu oldu, onu anlamaya calisirim herhalde...
Cok seviyorum, cook...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder