Ben Ankara'da apartman cocugu olarak buyudum. Evimizin yakininda cocuk parki yoktu. Mahallenin cocuklari toplanirdik, evimizin arkasinda araba parki olarak da kullanan bahcede oynardik. Eger gelmeyen olursa da camina gider sesimizi duyurana kadar bagirirdik. "Bahaaar, Bahaaaar, gelsene" diye. Okulda tenefus aralarinda ip atlar, aksam eve gelince ustumuzu degistirir, tekrar bulusur, ip atlamaya devam ederdik. Sabahtan aksama kadar ip atlardik kisacasi :)
Derken biraz daha buyuduk. Arkadaslarimdan biri paten aldi. Ben de ozendim tabii ki. Denememe de izin vermisti sagolsun. Sonra ben de paten istedim annemlerden. Annemler "Kizim nerede kayacaksin? Bak sonra dusersin. Bizim evimizin bahcesi musait degil." ve daha pek turlu endiselerle beni vazgecirmeye calistilar. Halbuki haklarini yiyemem. Hemen hemen her istedigimi alirlardi. Ben de oyle ac gozlu coksey isteyen bir cocuk degildim ama. Neyse tabii ki beni yildiramadilar. Allem ettim kallem ettim, paten aldirmaya goturdum annemleri.
Istanbul'daki Kozyatagi Careefour'a gitmistik hic unutmuyorum. Ben pateni ayagima giydim. Ayaga kalkarken tokezledim. Babam "Hemen bak gordun mu?" demesin mi? Sanki pateni ayagima giyince hemen suzulerek gezecegim. Sonra satis gorevlisine "Amcasi bunlar guvenli mi? Dusebilir mi?" diye sordu. Dusmeme garantisi veren paten ariyordu kendisi. Amcam da sagolsun "E tabi dusebilir." dedi. Orada ipler koptu zaten. "Tamam bak paten almayalim, ne istersen onu alacagiz." dediler tongaya dusurduler. Ben de bari pahalisindan bir Lacoste canta isteyeyim dedim ama orda Lacoste yoktu, neyse baska bir cantada karar kildik. O cantada bir ucak seyahatinde icindeki ganimetlerle birlikte ucakta unutuldu ve baskasina yar oldu.
Aradan kac sene gecti bilmiyorum. 15 sene gecmistir herhalde. Ama benim hala icimde uktedir o patenler. Belki gercekten dusup bir yerimi kiracaktim. Annemler tabii ki benim iyiligimi dusunduler. Ama cok istemistim. Simdiki planim, eger isterse Tugra buyudugunde ona ve kendime birer paten almak ve annemlere nanik yaparak gezmek :)
Saglikli olalim, mutlu ve huzurlu olalim. Bunlar isin sakasi tabii ki. Ama ben "Aman cocugum dusmesin, aman yorulmasin"dan daha farkli bir yaklasim benimsemeyi dusunuyorum. Insan hayatta dusekalka, zorluklarla mucadele ederek, yorularak, tecrube ederek olgunlasip pek cok sey ogrenmiyor mu? Tabii ki bunun bir siniri olmali. Patenle kayacaksa, kaskini dizligini taksin. Araba kullacaksa emniyet kemerini taksin. Ama yasasin, tecrube etsin istiyorum Tugra. Bilmiyorum belki soylemesi kolaydir.
P.S. Annem bu yaziyi okursa "Seni de gorucez" diyecek :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder