Tugra'nin oyuncaklari her gecen gun cogalmakta. Sadece oynasin diye oyuncakciya yaptigimiz ziyaretler sonucu buyuk kucuk mutlaka oyuncak ile donuyoruz eve. Her gittigimizde almamaya calisiyorum. Her zaman oyuncak alinacagi hissine kapilmasin diye. Tutturmuyor da sagolsun. Biliyor cunku o zaman olmasa baska zaman oyuncak alinacagini.
Evde genelde oyuncaklarinin hepsi disarida olmuyor. Bir kismini sakliyorum. Ozellikle ilgi gostermediklerini. Sonra cikardigim zaman kiymete biniyor. Yeni oyuncakmis gibi seviniyor, bir sure kendi kendine oynuyor. Ama son zamanlarda oyuncaklarin fazlaliginin onu oylamaya yetmedigine karar verdim. Daha cok oyun istiyor Tugra. Bu oyunlari bazen oyuncaklari ile oynuyoruz bazense hayali oyuncaklarla oynuyoruz. Hatta hayali oyuncaklarla oynadiklarimiz sanki daha cok hosuna gidiyor. Hayali dinozoru eline aliyor, yemek yediriyor. Havada ucan hayali kelebekleri yakalamaya calisiyor, ucmasinlar diye elini simsiki kapatiyor, sonra bana veriyor. Ben tekrar ucuruyorum. Daha neler neler...
Ya da bir oyuncaga ilgi duymadiginda, o oyuncagi kullanarak bir oyun icat ediyorum. Mesela arabalari kaydirmasi icin kaydirakli bir oyuncak aldik. Oyle aman aman ilgi gostermedi. Sonra ben arabalarini aldim. "Bak arabalar arkadas olmus, gezmeye gidiceklermis. Parka gitsinler mi?" diyerek oyun baslattim. Kaydiraktan sirayla arabalarini kaydirmaya basladi. Cok da hosuna gitti. Arabalar dusunce de "Aa bak kaydiraktan dustu, agliyor dedim." Bizimki yuzunde sefkat dolu bir ifade ile arabasini opmesin mi? O gun bugundur o oyunun adi "kayan arabalar" oldu.
Bazen oyuncagi anne baba olarak kendimize aliyormusuz gibi hissediyorum. Oyuncakciya gidince Tugra kadar benim de istahim kabariyor. Hepsini alasim geliyor. Ama biliyorum. Tugra icin oyuncaklarin fazlaligi degil onemli olan. Onun icin oyun onemli. Oyuncak sadece bir arac.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder