Ev hanimligindan calisma hayatina baliklama dalis

Calisan anne olmak mi zor calismayan anne olmak mi? Bu konu ile ilgili pekcok kisi yazip cizmistir. Ben de iki sene once Amerika'ya gidip ev hanimligini tecrube edince yazip cizmistim. Bakiniz "Ev hanimi olmayi istemek", "Calisan anne olmak mi daha kolay calismayan anne olmak mi?".

Iki sene Tugra'yi icime sine sine ellerimle buyuk bir keyifle buyutmus ve ogluna asik bir anne olarak, Turkiye'ye donmemizle birlikte tabiri caizse baliklama is hayatina dalmis bulunmaktayim. Hani baliklama atlamayi bilmessin de suya girince beynine kadar su kacar ya. Iste o kivamdayim.

Turkiye'ye donmeden once, esim hep Amerika'da bir dakika oturmadigimi ve calismaya baslayinca dinlenecegimi soylerdi. Evet dogrudur, Tugra'ya iliskin is yukum % 100'den, hadi 90 diyelim de % 10'luk payi esime verelim (ki o bunu da begenmez), % 20'ye dustu.Ote yandan, uzerimdeki manevi agirlik, hicbir seye yetisememe ve yetememe hissi beni benden aldi.

Evi bosversem, Tugra ile ilgilensem, ev aliyor basini gidiyor. Mutfagi toplasam, camasir kaliyor. Yorgunluktan erken yatsam, esime vakit ayiramiyorum. Kendime zaten hayrim yok, onu bosvereli cok zaman oldu. Hem butun gun gormedigim Tugra ile kaliteli zaman gecirebilmek, hem evi idare eder hale getirebilmek, hem de hala yasadigimi hissedebilmek, dolayisiyla optimuma ulasmak icin surekli plan yaparken buluyorum kendimi. Yaptigim stratejik bir hata, butun sistemin cokmesine yol aciyor.

Asagi yukari oturttugumuz bir sistemimiz var. Sistemin biirnci kurali bana 6 bilemedin 7 saatten fazla uyumak haram. Hemen hemen her sabah 6: 30- 7 sularinda kalkiyorum. Birgun sabah aksamin yemegini yapiyorum, kendimi hazirliyorum, kahvaltiyi hazirliyorum, Tugra ile kahvalti yapiyoruz ve cikiyoruz. Obur gun sabah da genellikle dus almaya ayiriyorum.

Ankara'da degil neredeyse Eskisehir'de oturdugumuz icin, sabahlari yaklasik 30-40 dakika suren bir yolculugumuz oluyor. Bu surecte, hem Tugra'nin "okula gitmeyecegim" nidalarini bastirip oyalamak, hem de kisitli zamanimizi degerlendirmek icin arabada olusturdugum kitapliktan en az uc kitabi okuyorum. Okudugum kitaplar Ingilizce oldugu icin Ingilizce'yi unutmamasina da katki saglamis oluyorum. Boylece bir tasla iki degiiiil, uc kus vurmus oluyorum :)

Tugra'nin "okula gitmeyecegim" diye aglamasina karsi dik durup, okula birakiyorum. Icim buruk arabaya biniyorum. Ise gidene kadar gerginlikten esimle birbirimizi yiyoruz. Sivilce cikariyorum :)

Aksam programimiz ise biraz daha karmasik. Bendenizin is hayatina baliklama dalisi burada devreye giriyor. Zira cogu devlet memuru gibi 6 dedin mi isten cikamiyorum. 6'da cikip cikamayacagim da genelde 5:45'de belli oluyor. Tugra'yi Serdar aliyor. Evimiz is yerine cok uzak oldugu icin de eve gidemiyorlar. Kah anneanne, kah babaanne, kah AVM'lerde oyalanip beni bekliyorlar. Yorgun argin taksicileri zengin ederek yanlarina gidince de Tugra bana posta koyuyor. Ne yapsam, ne desem agliyor. Okula baslayan cocuklarda anneye kapris yapmak normalmis. Bunu da bu surecte ogrendim. Ailecek gerim gerim geriliyoruz. Derken gun bitiyor, bir digeri basliyor.

Ne anladim ben bu hayattan. Kuzuma doyamiyorum, surekli kosturmaca halinde birseylere yetismeye calisiyorum. Neyse ki her gecen gun durum iyiye gidiyor. Ben sistemi oturtmaya basladim, Tugra okula alismaya basladi, ama omrumden omur gitti bu uc haftada.

Hayat ne zormus meger. Simdi kendime yeni bir misyon belirledim. Devlet memurlarini burstan yararlanip ABD'ye mastera gitmeleri icin tesvik etmek. Kacin kurtarin kendinizi anacim...Iki seneligine de olsa yasadiginizi anlayin.