29 Eylül 2011 Perşembe

Tembel (!) ve mutlu anne

Amerika'da Turkiye'deki hayat standardimizin cok altinda yasiyoruz. Bulasik makinamiz yok. Camasirlarin agzini burnunu kaydiran, renklerini degistiren Turkiye'de olsak yuzune bile  bakmayacagim kucuk bir camasir makinamiz var. Eve temizlige gelen yok.  Ustune bir de ilgi bekleyen, onunla surekli oyun oynamami bekleyen bir Tugra var. Arada gelip yuku hem duygusal olarak hem fiziksel olarak hafifleten, hayatimizin olmazsa olmazlari annelerse okyanusun diger ucunda. Demem o ki ustume yapismis bir suru onemli rol var: ev hanimligi, annelik ve hatun kisi rolu.


Bu uc onemli rolu layikiyla yerine getirmeye calisiyorum butun gun. Oyle ki zaman yetmiyor. Hic tevazuu gostermeyecegim annelik rolunu layikiyla yerine getiriyorum. Hayatimi neredeyse tamamen Tugra'nin mutlulugu uzerine organize ediyorum. Ama hepsi layikiyla olamiyor iste. Birini yapinca digerinin ucu kaciveriyor, yetisemiyorum. Tugra ile ilgileneyim diyorum, bulasiklar birikiyor. Ev isini yapayim diyorum. Tugra icerden "anne gelsene oyun oynayalim" diyor. Serdar "E bir gelseydin de iki cift laf etseydik" diyor.

Butun bu rollerin yaninda bir de ben varim. Kendime de zaman ayirmaya calisiyorum. Haftada iki saat Ispanyolca kursuna gidiyorum. Yine haftada iki saat Cornell'in koro calismalarina katiliyorum. Ama o da yetmiyor. Yetmiyor iste. Layikiyla kendim bile olamiyorum.

Amerika'da gecirdigimiz bir sene sonunda bayagi bir yol katettim ve kucagimda dort karpuzu tasimayi ogrendim diyebilirim. Eskiden Tugra kendine kendine pek oyun oynamadigi ve orayi burayi kurcaladigi icin basindan cok ayrilamiyordum. Uyuyana kadar onunla ilgileniyordum. Uyuduktan sonra da yemek yapiyor, evi toparliyordum. Butun isleri bitirip, oturmamla Tugra bey uyaniyordu.

Simdiyse Tugra'nin buyumesi isimi kolaylastirmaya basladi. Artik sabahtan Tugra ile oyun oynuyor, onu egliyorum. Sonra bakiyorum kendi kendine oynamaya basliyor, ben mutfaga girisiyorum. O uyanikken yemekleri yapiyorum. Uyudugunda da resmen tembellik yapiyorum. Aslinda kendime vakit ayiriyorum, kitap okuyorum, uyuyorum, canim ne isterse onu yapiyorum. Bulasik mi birikmis, bana ne, yerler mi pis kimin umrunda. Benden onemli mi? O tembellik bana cok iyi geliyor. Tugra uyandiginda canindan bezmis bir halde olmuyorum. Oglumu mutlulukla aliyorum yatagindan. Benim mutlulugum ona da geciyor, ikimizin mutlulugu evimizin babasina da geciyor. Mutlu bir aile oluveriyoruz :)

Artik tembel (!) ama mutlu bir anneyim. Herkese tavsiye ederim.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder