Aglamak bebeklerin kendini ifade tarzi olarak bilinir. Konusamadiklari icin istediklerini ifade edemezler. O yuzden acikinca, uykusuz kalinca, gaz sancisi girince aglarlar. Anneler de hemen geregini yapar bebeklerini sustururlar.
Artik cocuk buyuyup, dillenip de kendi kendini ifade etmeye baslayinca aglamak baska bir anlam kazaniyor. Yapmamasi gereken bir seyi yapip da anne baba (cogunlukla anne, babalar nedense kizamiyorlar) kizinca, parka gitmek isteyip de gidemeyince, istedigi oyuncak alinmayinca vs. vs. cocuklarimiz aglamaktan geri durmuyorlar.
Benim kendimce aglama konusu ile ilgili bir gozlemim var. Bu bizim evde de gecerli aslinda. Tugra birseye kiyameti koparinca ben onu aglatmis oluyorum. Ben mi onu aglatmamaliyim, yani istedigi herseyi yapmaliyim, yoksa o mu aglamamayi ogrenmeli. Bizim asiri korumaci tavrimizdan, kiyamamamizdan midir acaba hep plajlarimizda yabancilarin cocuklari sakin sessiz oynarken, bizim cocuklarimiz ciyak ciyak aglar. Aglayinca her istediginin yapildigini goren cocuk aglamasin da ne yapsin?
Bence biz cocuklarimiza sabretmeyi de ogretemiyoruz. Birseyi istiyor mu, ya da bir yerde huysuzlandi yurumek mi istiyor, "aman cocuk huysuzlandi, aglamasin, hadi gidelim". Sabretmemek genlerimizde var, biz once cocuklarimiza karsi sabirli olmaliyiz ki, o da bize karsi olsun.
Ozellikle Amerika'da yasayinca ve bazi gozlemler yapinca karar verdim bir yerlerde hata yaptigimiza. Tabii ki onlarin da bana ters gelen yanlari var, ama iyiyi de gorup ornek almak lazim. Mesela bir gun Tugra'yi Barnes and Noble'da (hani su meshur kitapci, bir de oyuncak kosesi var) trenlerle oynatmaya goturdum. Bir cocuk ve ailesi de geldi. Cocuk once Tugra'nin elindeki oyuncagi aldi, babasi duruma hemen mudahale etti, once "geri ver" dedi. Cocuk vermedi, cocugu kaptigi gibi kenara cekti, sessizce azarladi, bir sure sonra geri getirdi. Cocuk bu sefer edebiyle oynamaya basladi. Sonra babasi "hadi gidiyoruz" dedi. Cocuk "Bir dakika baba su trenleri gara gotureyim" dedi. Trenleri tek tek gar dedigi yere soktu, bu sirada biraz zaman da gecti, ama babasi bekledi. Sonra cocuk "tamam hadi gidelim" dedi ve gittiler.
Biz de olsa, cocugumuz baskasinin oynadigi treni mi aldi, yalandan bir 'ver oglum' denir, karsidaki 'onemli degil' falan der, bizimki de oynamaya devam eder. Gitme zamani mi geldi, oradan cikarmak icin baska birsey rusvet olarak teklif edilir vs.
Her ailede boyle degildir eminim, ama boyle olan aileler de cok. Ben bunu bizim ailede kirmaya calisiyorum, bakalim sonuc nasil olucak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder