Ne zamandir Tugra'yi krese gondermeyi dusunuyordum. Cunku motor takilmis gibi bitmek tukenmeyen bir enerjisi var, surekli oyun oynamak istiyor ve beni de oyun arkadasi yapmak. Dolayisiyla ben ona yetemiyorum. Sokakta kendi yasitini gorunce deli oluyor, arkadas diye cildiriyor vs. Cok degil iki yarim gun kres ona iyi gelir diye dusundum. Hem arkadas edinir, hem Ingilizce ogrenir, hem enerjisi bosalir.
Ilk adimi gecen haftalarda attim ve evimize yuruyerek 10 dk mesafede bulunan Cornell Universitesi Kresi'ni ziyaret ettim. Siniflari gezdirdiler, ogretmenlerle tanistirdilar, gunluk rutini anlattilar. Eminim Turkiye'de boyle bir kresi biraz zor bulurum. Bulsam da dunyanin parasini isterler. Gerci iki yarim gunun parasi da baya bir dunya ama napalim.
Tabii ki kocaman bir soru isareti var kafamda. Tugra benden ayrilabilecek mi, aglayacak mi, aglarsa ben nasil dayanicam? Krestekiler bes gunluk gecis surecinin cok faydali oldugunu, bu surecte once annenin de krese geldigini, her gecen gun annenin siniftan cikma suresinin arttigini, ama yine de ilk baslarda butun cocuklarin direnis gosterdigini, hazirlikli olmami, hemen pes etmemi soylediler simdiden. Benim pes etme ihtimalim de cok yuksek, cunku Tugra'yi keyfe keder gonderiyorum krese. Calismak zorunda olsam da gondersem, mecbur alisacak baska care yok. Ama tam tersi ben Tugra mutlu olsun, eglensin diye gonderiyorum. Iste bu yuzden pes etme ihtimalim yuksek.
Tugra'yi da simdiden alistirmaya basladim. Cocuklarin krese gittigini, kreste oyunlar oynandigini, resimler yapildigini, sarkilar soylendigini, annelerinin aksam olunca onlari almaya geldigini kitaplarla anlattim ona. Bugun kayit yaptirmaya gittik krese. Gitmeden Tugra "Nereye didiyos?" dedi. Ben de "Senin okuluna gidiyoruz" dedim. Sonra basladi anlatmaya "Orda oncak var, top var, ortmen var, ben oyniycam, sen evinde kal anne". Sonra bir heves gittik okuluna, yaptirdik kaydini.
Velhasil 10 gun sonra Tugra okula baslayacak. Cok heyecanliyiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder