Bu aksam Tugra'ya yeni aldigim kitabi okudum. Kitabin konusu bir annenin cocugunu her zaman, her daim, kayitsiz sartsiz sevmesi hakkinda idi. Kitaptaki cocuk her gecen gun buyuyor, buyudukce yaramazlasiyor, etrafi dagitiyor, kirletiyor falan. Ama annesi "Beni ne kadar uzersen uz, kizdirirsan kizdir, seni cok seviyorum, sonsuza kadar da sevicem diyor". Kitabin sonlarina dogru anne yaslaniyor, artik o annesini gormeye gidiyor, hasta yataginda ona onu ne kadar cok sevdigini soyluyor.
Kitap Tugra'nin cok hosuna gitti. Annesinin cocuga "seni cok seviyorum" dedigi yerlerde bana sokuldu. Sonra ben bir duygulandim. Zaman cabucak gecicek, benim oglum da kocaman olucak, en iyisi ben simdi onu doya doya seveyim dedim. Bir guzel sevdim optum onu, sonra da koklaya koklaya uyuttum.
Anne olmak boyle birsey iste. Gun icinde belki bunaliriz, alip basimizi gitmek isteriz, oyuncaklari 30. kez toplariz, kendimizi birakir cocugumuz icin yasariz, oyle yasamaktan da bunaliriz zaman zaman, ama ne olursa olsun yavrumuzu cok cok severiz. Sevgimizi anlatmaya sozcukler yetmez, icimiz dolar dolar tasar. Cok guzel birsey annelik...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder